Ελλάδα - Ισπανία

Πάει κι αυτό χάσαμε...

Όλο το παιχνίδι κατ'εμέ κρίθηκε σε 3 φάσεις:
1. Στην τεχνική ποινή του Τσαρτσαρή (κακώς δεν λέω αλλά τον έφεραν στο αμήν).

2. Σε ένα ελεύθερο άστοχο τρίποντο του Παπαλουκά αμέσως μετά την τεχνική ποινή κι ενώ προηγούμασταν με 2 (εκεί θα πήγαινε +5 και οι Ισπανοί θα πανικοβάλλονταν).
3. Στο λάθος του Παπαλουκά στην τελευταία διείσδυση (αν και εδώ που τα λέμε 11 δεύτερα δεν θα άλλαζαν πολλά).
Κατά τα άλλα ο Γιαννάκης έκανε καλό κοουτσάρισμα αν και προσωπικά θα προτιμούσα πιο πολύ Ζήση τα τελευταία λεπτά ενώ όλοι οι παίκτες ήταν συγκλονιστικοί (ειδικά ο Σπανούλης).

Η Ελληνική ομάδα παρατάχθηκε με τσαμπουκά, αγωνιστικότητα, πάθος και προπαντώς καθαρό μυαλό και στην επίθεση (κάτι που της έλειπε σε όλο το τουρνουά) απέναντι σε μια υπεροπτική , αλαζονική ομάδα που ενώ είχε καθαρά την εύνοια της διαιτησίας συνεχίζε να διαμαρτύρεται προκλητικά και γενικά να βγάζει μια αλαζονία που όμοια δεν έχω ξαναδεί από καμία άλλη Εθνική. Μια συμπεριφορά που με κάνει να πιστεύω πως σίγουρα ακόμη κι αν δεν ήμουν Έλληνας και έβλεπα το παιχνίδι ως ουδέτερος θα ήμουν το ίδιο φανατικά εναντίον τους και θα παρακαλούσα πάλι να νικούσαμε εμείς και να πήγαινε κάποιος Έλληνας και να έφερνε το δάκτυλο στα χείλη μπροστά (δείχνοντας του να σιωπήσει) από τον Καλδερόν ειδικά (τι καλόπαιδο αυτός).

Για να πώ και την αμαρτία μου και άύριο θα είμαι είτε με Ρωσία είτε Λιθουανία. Και περιμένω πως πως να τους ξαναβρούμε ξανά στο Πεκίνο. Αυτή την φορά όμως χωρίς απουσίες εμείς και με 50 - 50 διαιτησία.

ΥΓ. Πολύ αντι-Ισπανία τελικά το ποστ.